Melbourne

Hi, how are you going?
is de begroeting hier overal in Australie. Well, I'm going good. Woensdagochtend vroeg ben ik aangekomen in Melbourne, na een treinreis van 8u vanuit Goulburn. Nu echt helemaal in mijn eentje wat ik best wel spannend vind en me soms zelfs afvraag waar ik aan begonnen ben. Maar tot nu toe heb ik van elk moment genoten. Ik vind het heerlijk om een beetje door de stad te struinen of lekker in een parkje een broodje te eten en een boek te lezen. Het is hier gelukkig niet zo warm als in Sydney (de hele week al 37 graden!) maar schommelt een beetje tussen de 20/25 graden. Wat niet betekent dat je niet kan verbranden trouwens. Daar werd ik gisteren weer even aan herinnert...


Weer terug in de stad zijn heeft twee kanten; het is echt fijn om niet overal waar je loopt op te hoeven letten of er spinnen of slangen in het gras zitten (er glibberde maandag nog een anderhalve meter lange dikke zwarte slang over mijn pad). Maar de rust, de geweldige natuur en het vrije gevoel is hier in Melbourne een stuk minder. Afgelopen weekend waren we in Goulburn nog naar een rodeo geweest. Een echte! Met cowboys die wilde stieren berijden enzo! Best indrukwekkend en op en top country. Heel stoffig ook.


De dag daarop, toen de broers moesten werken, besloten Ilse en ik naar het dichtsbijzijnde dorpje te lopen. Met de auto was het ongeveer een half uur rijden dus te voet zouden we het in vier uurtjes wel moeten halen, hadden we bedacht. We waren even vergeten dat je met de auto wel constant 120 k/u rijdt.
Maar goed, wij gingen met goede moed, veel zonnebrand en water op pad. Ik was mijn hoed vergeten wat niet erg slim was, zo merkte ik al voordat we de oprit helemaal af waren. Het was namelijk minstens 30 graden op de heuvelige asfaltweg en er stond geen zuchtje wind, afgezien van de papegaaien die hard met hun vleugels wapperden wanneer ze overvlogen.
Zo'n vier uur en een beetje minder moed later hadden we nog steeds geen bordje gezien met 'Crookwell, die kant op'. Inmiddels was ons water op en deden onze voeten pijn.
Net op het moment dat we ons afvroegen of het slimmer was om door te lopen of terug te gaan, stopte er een auto met een ras echte Aussie erin (we konden hem bijna niet verstaan, zo'n accent had ie). Hij zei dat ie ons een paar uur eerder ook had had zien lopen (we liepen op een ellenlange asfaltweg zonder zijweggetjes) en dat zijn nicht ons ook al had gezien. Die had tegen hem gezegd dat hij 'those bloody girls' maar een lift moest geven. Het was een heel aardige vent dus we durften het wel aan en stapten in de auto. We waren binnen een kwartier in Crookwell, maar het was duidelijk dat we te voet nog maar de helft van de weg hadden afgelegd...

Daar aangekomen aten we een ijsje en namen we een drankje, en belden vervolgens Jay of ie ons weer op kwam halen.


Tip: Het is in Australie echt not-done om gewoon 'een stukje' te gaan wandelen. Gewoon niet doen want zonder auto kom je nergens.

Maar er is ook wat naars gebeurd wat ik toch even wil vertellen. Een paar dagen terug is in Nederland mijn oom Henk overleden. Niet geheel onverwachts maar toch heel naar.
Nadat mama het mij over de telefoon had verteld, ben ik naar buiten gegaan om naar een wonderschone sterrenhemel te kijken, met de witte melkweg er dwars doorheen.
Ik was erg verdrietig, maar voelde me getroost toen Mini, de zwangere hond, opeens haar snuit op mijn schoot legde. Best een speciaal moment.
De volgende dag kreeg Mini 12 puppies.


Ik heb het hier in Melbourne heel erg naar mijn zin en vind 't echt een mega mooie en interessante stad. Er valt overal wel wat te ontdekken.

Voor nu zeg ik 'cheers' en tot schrijfs! liefs Evanne